Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Non igitur bene. Duo Reges: constructio interrete. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.

Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Nulla erit controversia. Quod equidem non reprehendo;

Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Respondeat totidem verbis. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. In schola desinis. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio.

Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate.

Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum.

Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex.

Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Summus dolor plures dies manere non potest? Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit?

Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Quare conare, quaeso.

Hic nihil fuit, quod quaereremus. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere.

Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Audeo dicere, inquit. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Iam in altera philosophiae parte.

Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Quamquam te quidem video minime esse

deterritum. Audeo dicere, inquit. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem.