Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Que Manilium, ab iisque M. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur?
Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Memini vero, inquam; Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Quare conare, quaeso. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium.
Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam.
Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. Etenim nec iustitia
nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet.
Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Sed fac ista esse non inportuna; Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Tum mihi Piso: Quid ergo? Non prorsus, inquit, omnisque, qui sine dolore sint, in voluptate, et ea quidem summa, esse dico. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum.
Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Bork Atque ut ceteri dicere existimantur melius quam facere, sic hi mihi videntur facere melius quam dicere. Rationis enim perfectio est virtus; Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;
Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Sed quid sentiat, non videtis. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Aliter enim explicari, quod quaeritur,
non potest. Duo Reges: constructio interrete. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Dici enim nihil potest verius.
Sed ille, ut dixi, vitiose. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Itaque homo in primis ingenuus et gravis, dignus illa familiaritate Scipionis et Laelii, Panaetius, cum ad Q. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Nam ante Aristippus, et ille melius. Facillimum id quidem est, inquam. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget.
Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Prave, nequiter, turpiter cenabat; Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam.
English
Arabic
French
Spanish
Portuguese
Deutsch
Turkish
Italiano
Russian
Romaian
Portuguese (Brazil)
Greek