An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;
Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum.
Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Cur, nisi quod turpis oratio est? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Minime vero istorum quidem, inquit.
Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Praeclarae mortes sunt imperatoriae;
Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Nobis aliter videtur, recte secusne,
postea; Stoicos roga.
Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Minime vero probatur huic disciplinae, de qua loquor, aut iustitiam aut amicitiam propter utilitates adscisci aut probari. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Nihil illinc huc pervenit. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.
Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Quae cum dixisset, finem ille. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus;
Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Princeps huius civitatis Phalereus Demetrius cum patria pulsus esset iniuria, ad Ptolomaeum se regem Alexandream contulit. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Odium autem et invidiam facile vitabis. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?
Sint modo partes vitae beatae. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. An eiusdem modi?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur
adipiscing elit. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Duo Reges: constructio interrete.
English
Arabic
French
Spanish
Portuguese
Deutsch
Turkish
Italiano
Russian
Romaian
Portuguese (Brazil)
Greek