Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Et summatim quidem haec erant de corpore animoque dicenda, quibus quasi informatum est quid hominis natura postulet. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Collatio igitur ista te nihil iuvat. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est.
Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Conferam avum tuum Drusum cum C. Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Quae contraria sunt his, malane? Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Illi enim inter se dissentiunt. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis.
Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Id est enim, de quo quaerimus. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit.
In qua si nihil est
praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia?
Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quod cum dixissent, ille contra. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Deinde dolorem quem maximum?
Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.
Proclivi currit oratio. Nondum autem explanatum satis, erat, quid
maxime natura vellet. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Et quod est munus, quod opus sapientiae? Nihil opus est exemplis hoc facere longius.
Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum.
Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Duo Reges: constructio interrete. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Et nemo nimium beatus est; Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Cuius etiam illi hortuli propinqui non memoriam solum mihi afferunt, sed ipsum videntur in conspectu meo ponere. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.
English
Arabic
French
Spanish
Portuguese
Deutsch
Turkish
Dutch
Russian
Romaian
Portuguese (Brazil)
Greek