Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Nunc de hominis summo bono quaeritur; Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Cave putes quicquam esse verius. Cyrenaici quidem non recusant;

Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Deprehensus omnem poenam contemnet. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Haec igitur Epicuri non probo, inquam.

Minime vero istorum quidem, inquit. An hoc usque quaque, aliter in vita? Omnis enim est natura diligens sui. Pollicetur certe. Quo modo? Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.

Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia,

solitudo erat ea, quam volueramus. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane.

Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Omnis enim est natura diligens sui.

Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Hoc non est positum in nostra actione. Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus.

Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Videsne quam sit magna dissensio? Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno?

Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Facillimum id quidem est, inquam.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Pauca mutat vel plura sane; Ait

enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Duo Reges: constructio interrete. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Quid est enim aliud esse versutum? Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante.

Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Res enim concurrent contrariae. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac.