Ita credo. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Illa enim, quae prosunt aut quae nocent, aut bona sunt aut mala, quae sint paria necesse est.

Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum. Eam stabilem appellas. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Nam quid possumus facere melius? Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem.

Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Dici enim nihil potest verius. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Bestiarum vero nullum iudicium puto.

Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Sed ille, ut dixi, vitiose. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Satis est ad hoc responsum. Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor,

philosophorum.

Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Bonum patria: miserum exilium.

An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Stoicos roga. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Duo Reges: constructio interrete. Sed residamus, inquit, si placet. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt.

Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Suo enim quisque studio maxime ducitur.

Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Quonam modo? An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.

Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Si longus, levis. In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura

iudicet? Fieri, inquam, Triari, nullo pacto potest, ut non dicas, quid non probes eius, a quo dissentias. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.