Qualem igitur hominem natura inchoavit? Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. A mene tu? Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Tum mihi Piso: Quid ergo? Duo Reges: constructio interrete. Summus dolor plures dies manere non potest? An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar?
Peccata paria. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Quid est enim aliud esse versutum? Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Idemne, quod iucunde?
Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Rationis enim perfectio est virtus; Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Nihil opus est exemplis hoc facere longius.
Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;
At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum
reliquarum communia. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.
Hic ambiguo ludimur. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet.
Ita credo. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Addo etiam illud, multa iam mihi dare signa puerum et pudoris et ingenii, sed aetatem vides. Sed potestne rerum maior esse dissensio?
Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. An haec ab eo non dicuntur? Summus dolor plures dies manere non potest? Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego?
Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Minime vero, inquit ille, consentit. Si enim ad populum me vocas, eum. Illud quaero,
quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt?