Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus;
Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Bork Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Et quod est munus, quod opus sapientiae? Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;
Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Deprehensus omnem poenam contemnet. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens.
Bork Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Sed ad illum redeo. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Apparet statim, quae sint officia, quae actiones.
Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Inquit, dasne adolescenti veniam? Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur.
Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum
solum, non etiam philosophorum sit. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Bonum incolumis acies: misera caecitas. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest.
Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Id enim natura desiderat. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Cur deinde Metrodori liberos commendas?
At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;
Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Bork
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Duo Reges: constructio interrete. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quid, de quo nulla dissensio est? Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis?
Arabic
French
Spanish
Portuguese
Deutsch
Turkish
Dutch
Italiano
Russian
Romaian
Portuguese (Brazil)
Greek