Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis.
Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;
Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Non risu potius quam oratione eiciendum? Praeclare hoc quidem.
Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Duo Reges: constructio interrete. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum?
Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Refert tamen, quo modo. Quid censes in Latino fore? An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Qui est in parvis malis. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Suo genere perveniant ad extremum; Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum.
Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Sed ad haec, nisi molestum
est, habeo quae velim. Ostendit pedes et pectus. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Urgent tamen et nihil remittunt. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Stoici scilicet. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant.
Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Atque ita re simpliciter primo collocata reliqua subtilius persequentes corporis bona facilem quandam rationem habere censebant; Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Nam constitui virtus nullo modo potesti nisi ea, quae sunt prima naturae, ut ad summam pertinentia tenebit. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Quae similitudo in genere etiam humano apparet.
Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Inquit, dasne adolescenti veniam? Nam ista vestra: Si gravis, brevis; At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Quae est igitur causa istarum angustiarum?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem?
Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Praeclare hoc quidem.
Arabic
French
Spanish
Portuguese
Deutsch
Turkish
Dutch
Italiano
Russian
Romaian
Portuguese (Brazil)
Greek