Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Deinde dolorem quem maximum? Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte.
Primum divisit ineleganter; Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus;
Bork Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Quod quidem nobis non saepe contingit. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Duo Reges: constructio interrete. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus?
Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Oratio me istius philosophi non offendit;
An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Poterat autem inpune; Haec quo modo conveniant, non sane intellego.
Bonum integritas corporis: misera debilitas. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Nunc agendum est subtilius. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.
Dat enim intervalla et relaxat. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere.
Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Si enim ad populum me vocas, eum. Sint ista Graecorum; Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.
Minime vero istorum quidem, inquit. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Age, inquies, ista parva sunt. At hoc in eo M. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Quis Aristidem non mortuum diligit? Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse
ducamus? Numquam facies. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re;
Dici enim nihil potest verius.