Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Torquatus, is qui consul cum Cn. Collatio igitur ista te nihil iuvat. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Quippe: habes enim a rhetoribus; Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere?
Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?
Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Nihil ad rem! Ne sit sane; Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Omnis enim est natura diligens sui. Ne vitationem quidem doloris ipsam per se quisquam in rebus expetendis putavit, nisi etiam evitare posset.
Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Duo Reges: constructio interrete. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Sed ego in hoc resisto; Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim?
Hoc unum Aristo tenuit: praeter vitia atque virtutes negavit rem esse ullam aut fugiendam aut expetendam. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Easdemne res? Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego?
Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Stoici scilicet. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa;
Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.
Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Ne discipulum abducam, times. Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo.
Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Hic ambiguo ludimur.
Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium
ponimus. Cave putes quicquam esse verius. Praeteritis, inquit, gaudeo. Haec quo modo conveniant, non sane intellego.