Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera.
Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt.
Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Sit enim idem caecus, debilis. Memini vero, inquam; Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate.
At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Torquatus, is qui consul cum Cn. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Quonam, inquit, modo? Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet.
Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Iam enim adesse poterit. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Que Manilium, ab iisque M. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Neutrum vero, inquit ille. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt;
Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. At, illa,
ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Sit enim idem caecus, debilis. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur.
Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Videsne quam sit magna dissensio? Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando;
Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Quod vestri non item. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tuum credibile? Suo enim quisque studio maxime ducitur. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Cave putes quicquam esse verius. Duo Reges: constructio interrete.
Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum.
Arabic
French
Spanish
Portuguese
Deutsch
Turkish
Dutch
Italiano
Russian
Romaian
Portuguese (Brazil)
Greek