Haec dicuntur fortasse ieiunius; Easdemne res? Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Quae ista amicitia est? Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor.

Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Moriatur, inquit. Tria genera bonorum; Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior;

Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Ita multa dicunt, quae vix intellegam.

Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Quod vestri non item. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho;

Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Sint modo partes vitae beatae.

Ex quo illud efficitur, qui bene

cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Quo tandem modo? Quippe: habes enim a rhetoribus; Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Non igitur bene. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus.

Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos.

Quae cum essent dicta, discessimus. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Omnis enim est natura diligens sui. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Sed fortuna fortis; Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Facillimum id quidem est, inquam. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Duo Reges: constructio interrete. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere.

Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Cui Tubuli nomen odio non est? Sumenda potius quam expetenda. Bork Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi. Quamquam id

quidem, infinitum est in hac urbe; Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus.