Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Efficiens dici potest.

Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Contineo me ab exemplis. Graccho, eius fere, aequalí? Quid est enim aliud esse versutum? Cur deinde Metrodori liberos commendas? Torquatus, is qui consul cum Cn.

Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis.

Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Dici enim nihil potest verius. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Quod cum ita sit, perspicuum est omnis rectas res atque laudabilis eo referri, ut cum voluptate vivatur. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;

Quid vero? Duo enim

genera quae erant, fecit tria. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Quid Zeno? Quod autem ratione actum est, id officium appellamus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Duo Reges: constructio interrete. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere.

Quod quidem iam fit etiam in Academia. Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit.

Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Res enim concurrent contrariae. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Cur haec eadem Democritus?

Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Bonum negas esse divitias,

praeposìtum esse dicis? Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Videmus in quodam volucrium genere non nulla indicia pietatis, cognitionem, memoriam, in multis etiam desideria videmus. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?

Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.